Περιγραφή
Κάθε φορά που επιχειρώ να κάνω τον απολογισμό της εργασίας μου, σαν θεατρικού κριτικού, μέσα στα τελευταία σαράντα χρόνια μια αλήθεια αναπηδά μέσα απ' αυτήν την παράξενα ετερόκλητη πείρα. Απ' όλα τα έργα που έτυχε να δω σε "πρεμιέρα", τον Ζαν Ανούιγ ήταν εκείνα που θα μπορούσα πιο σίγουρα να πω, ότι αποτελούν την έκφραση ενός γεννημένου δραματουργού. Στην εποχή μου, υπήρξαν ένας Κλωντέλ κι ένας Ζιρωντού, καθώς κι ένας Μοντερλάν, κι έχω διακηρύξει αρκετά το θαυμασμό μου για τα καλύτερα απ' τα δράματά τους ή τις κωμωδίες τους. Μα δε θα μπορούσα, νομίζω, να υποστηρίξω σοβαρά πως οποιοσδήποτε απ' αυτούς είχε πηγαίο ή φυσικό το χάρισμα του δραματουργού. Ο Ζιρωντού κι ο Μοντερλάν έκαναν την είσοδό τους στο θέατρο κάτω από συνθήκες που, από πρώτη ματιά τουλάχιστο, φαίνονται, θα 'λεγα, τυχαία σχεδόν σύμπτωση. Όσο για τον Κλωντέλ -κι εννοώ προπαντός τον Κλωντέλ των πρώτων έργων- το θέατρο γι' αυτόν δεν ήταν παρά η φόρμα μιας ποίησης που μοιάζει τόσο χωρίς όρια, όσο και το σύμπαν. [...] (Από την έκδοση)
- ΖΑΝ ΑΝΟΥΙΓ
- ΤΟ ΑΓΡΙΜΙ
- Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ
- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ