Περιγραφή
Η ανακάλυψη της περιπλοκότητας ως αξονικού σημείου της νεότερης συστημικής θεωρίας δεν αποτελεί ιδιαιτερότητα της κοινωνιολογίας. Η επιστημονική καμπή που επιτεύχθηκε με την ανάπτυξη της Γενικής Θεωρίας των Συστημάτων αποφέρει καρπούς στους διαφορετικότερους επιστημονικούς κλάδους. Από τη μικροφυσική και τη μοριακή βιολογία μέχρι τη θεωρία της εξελίξεως διαφαίνεται μια εκπληκτική σύγκλιση απόψεων ως προς το ότι οι «κλασικοί νόμοι» δεν αποτελούν παρά προσαρμοσμένες σε ένα μέσο πεδίο απλουστεύσεις υπερπερίπλοκων συναρτήσεων ότι οι περίπλοκες διαδικασίες χαρακτηρίζονται από την τύχη, τη μη-γραμμικότητα και την αντιφατικότητα και ότι η συνάφεια ανάμεσα στη μετάλλαξη και στην εξέξη, στην παρέκκλιση και στην ανανέωση είναι το θεμέλιο της ζωής (κι αυτό σημαίνει επίσης, της ανάπτυξης) από το μονοκύτταρο οργανισμό ως την κοινωνία, ακόμα κι όταν η συνάφεια αυτή διασπά την τεχνητή οροθέτηση με τις κατηγορίες της κλασικής λογικής.